بی دل و بیخودت کنم در دل و جان نشانمت

آمده ام که تا تو را جلوه دهم در این سرا 

همچو دعای عاشقان فوق فلک رسانمت

آمده ام که بوسه ای از صنمی ربوده ای 

بازبده به خوشدلی خواجه که واستانمت 

گل چه بود که گل تویی ناطق امر قل تویی

گر دگری نداندت چون تو منی بدانمت

جان و روان من تویی فاتحه خوان من تویی 

فاتحه شو تو یک سری تا که به دل بخوانمت 

صید منی شکار من گر چه زدام جسته ای 

جانب دام بازرو ور نروی برانمت

شیر بگفت مر مرا نادره اهوی برو 

در پی من چه می دوی تیز که بردرانمت

زخم پذیر و پیش رو چون سیر شجاعتی 

گوش به غیر زه مده تا چو کمان خمانمت

از حد خاک تا بشر چند هزار منزلست

شهر به شهر بردمت بر سر ره نمانمت

هیچ مگو و کف مکن سر مگشای دیگ را

نیک بجوش و صبر کن زانک همی پرانمت

نی که تو شیرزاده ای در تن اهوی نهان

من ز حجاب اهوی یک رهه بگذارنمت 

گوی منی و می دوی در چوگان حکم من

در پی تو همی دوم گر چه که می دوانمت

                         مولانا