دو پایم خسته از رنج دویدن

به خود گفتم که در این اوج دیگر 

صدایم را خدا خواهد شنیدن

به سوی ابرهای تیره پر زد

نگاه روشن امیدوارم

ز دل فریاد کردم کای خداوند

من او را دوست دارم دوست دارم

صدایم رفت تا اعماق ظلمت

بهم زد خواب شوم اختران را

غبار آلود و بیتاب کوبید

در زرین قصر آسمتن را

ملائک با هزاران دست کوچک

کلون سخت سنگین را کشیدند

ز طوفان صدایی بی شکیبم

به خود لرزیده در ابری خزیدند

ستونها همچو ماران پیچ در پیچ

درختان در مه سبزی شناور

صدایم پیگرش را شستشو داد

ز خاک ره درون حوض کوثر

خدا در خواب رویا بار خود بود

به زیر پلکها پنهان نگاهش 

صدایم رفت و با اندوه نالید

میان پرده های خوابگاهش

ولی آن پلکها ی نقره آلود

دریغا تا سحر گه بسته بودند

سبک چون گوش ماهی های ساحل

به روی دیده اش بنشسته بودند

صدا صد بار نو میدانه برخاست

که عاصی گردد و بروی بتازد

صدا میخواست تا با پنجه ی خشم 

حریر خواب او را پاره سازد

صدا فریاد میز د از سر درد

بهم کی ریزد این خواب طلایی

من اینجا تشنه ی یک جر عه ی مهر

تو آنجا خفته بر تخت خدایی

مگر چندان تواند اوج گیرد

صدایی دردمند و محنت آلود

چو صبح تازه از ره باز آمد

صدایم از صدا دیگر تهی بود

ولی اینجا بسوی آسمانهاست

هنوز این دیده ی امیدوارم

خدایا این صدا را »یشناسی

من او را دو.ست دارم دوست دارم دوست دارم

          فروغ فرخزاد