زلف هزار دل به یکی تار مو ببست

                         راه هزار چاره گر از چارسو ببست

تا عاشقان ببوی نسیمش دهند جان

                         بگشود نافه ای ودر آرزو ببست

شیدا ازآن شدم که نگارم چو ماه نو

                        ابرو نمود وجلوه گری کرد و رو ببست

ساقی بچند رنگ می اندر پیاله ریخت

                        این نقشها نگر که چه خوش در کدو ببست

یا رب چه غمزه کرد صراحی که خون جم

                        با نعره های قلقلش اندر گلو ببست

مطرب چه پرده ساخت که در پرده سماع

                        براهبل وجد وحال درهای دهو ببست

حافظ هر آنکه عشق نورزید ووصل خواست

                           احرام طواف کعبه دل بی وضو ببست