*خانه دوست کجاستدر فلق بود که پرسید سوارآسمان مکثی کرد

*رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شنها بخشید

*وبه انگشت نشان داد سپیداری وگفت نرسید به درخت

*کوچه باغی ایست که از خواب خدا سبزتر است

*ودر آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است

*میروی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ سر به در می آرد

*پس به سمت گل تنهایی می پیچی دو قدم مانده به گل

*پای فواره جاوید اساطیر زمین می مانی تو را ترسی شفاف فرا میگیرد

*در صمیمیت سیال فضا خش خشی میشنوی کودکی می بینی

*رفته از کاج بلندی بالا جوجه بردارد از لانه نور واز او میپرسی

*خانه دوست کجاست

                                     (سهراب سپهری)