چقدر من دیدنت را دوست دارم در خواب
در غروب
در همیشه‌یِ هر جا
هرجایی که بِتوان تو را دید
صدا کرد
و از انعکاس نامت
کیف کرد
چقدر من
دیدن تو را دوست دارم
باز منم و شبهایی به رنگ پاییز
و یک پنجره رو به دلتنگی
با دو فنجان چای روی میز
منم و جرعه جرعه شعر فروغ
و بغضی که رسوب کرده در گلو
و خیالی از خالی لبریز
دست هایی منجمد از تنهایی
با نگاهی که چسبیده به
صندلی خالی آن سر میز
منم و باز پر حرفی سکوت
سری که نشسته بر شانه تنهایی
و دو فنجان چای سرد روی میز
باز من و این دل همیشه تنگ
و دلتنگی های شبهای پاییز