تا اشارات نظر نامه رسان من و توست 

 گوش کن با لب خاموش سخن می گویم 

پاسخم کو به نگاهی که زبان من و توست 

روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید 

حالیا چشم جهانی نگران من و توست 

گر چه در خلوت راز دل ما کس نرسد 

همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست 

کو بهار دل و جان باش و خزان باش ارنه

ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست 

این همه قصه ی فردوس و تمنای بهشت 

گفتگوی و خیالی و جهان من و توست 

نقش ما گو ننگارند به دیباچه ی عقل 

هر کجا نامه ی عشق است نشان من و توست 

سایه ز آتش کوه ی ماست فروغ مه و مهر 

وه از این آتش روشن که به جان من و توست 

هوشنگ ابتهاج