یا نیازی که رنگ می گیرد **در تن شاخه های خشک وسیاه

دل گمراه من چه  خواهد کرد**با نسیمی که می تراود از آن

لب من از ترانه می سوزد **سینه ام عاشقانه می سوزد

پوستم می شکافد از هیجان **پیکرم از جوانه می سوزد

هر زمان موج می زنم در خویش **می روم می روم به جائی دور

بوته ی گر گرفته خورشید **سر راهم نشست در تب نور

من ز شرم شکوفه لبریزم **یار من کجاست ای بهار سپید

دشت بی تاب شبنم آلود **چه کسی را به خویش می خواند

سبزه ها لحظه ای خموش خموش **آنکه یار من است می داند

آسمان می دود ز خویش برون **دیگر او در جهان نمی گنجد

آه گوئی که این همه آبی **در دل آسمان نمی گنجد

در بهار او زیاد خواهد برد **سردی وظلمت زمستان را

می نهد روی گیسوانم باز ** تاج گلپونه های سوزان را

ای بهار ای بهار افسونگر ** من سرا پا خیال او شده ام

در جنون تو رفته ام از خویش **شعر و فریاد و آرزو شده ام

می خزم همچو مار تبداری **بر علفهای خیس تازه ی سرد

آه با این خروش و این طغیان **دل گمراه من چه خواهد کرد

                     (فروغ فرخزاد)