چگونه کم کم زنگار ناامیدی ها **جلای آیینه شور وشوق را برده ست

لبان ما دیریست **به هم فشرده چو نیلوفران نشکفته ست

چنان به زندگی بی نشاط خو کردیم **که نقش روشن لبخند یادمان رفته ست

ببین به چهره این مردمان راهگذر **دل به تمامی شان غنچه نخندیده ست

هنوز خانه ای از خانه های این سامان **شبی ز بانگ سرود وسرور همخوانان

دمی ز شادی و پاکوب دست افشانان به خود نلرزیده ست

ببین که بر سر دلهایمان چه آوردیم **ببین که نخواسته با عمر خود چه ها کردیم

چرا چو ماتمیان بی خروش می مانیم **چرا سرود نیایش به بامداد به نور

سرود گندم .باران. سرود شالیزار **سرود مادر .کودک پدر .سرود وطن

سرود زندگی و عشق را نمی خوانیم **یکی بپرس که از زندگی چه می دانیم

نفس کشیدن آیا نشان زیستن است **خموش مردن ؟یا شور و شوق پروردن

چوآفتاب به این لحظه ها درخشیدن **امید وشادی وشور و نشاط بخشیدن

مگر نه اینکه غمی سهمگین به دل داریم **مگر نه اینکه رنجی گران گرفتاریم

نشاط مان را باید همیشه چو خورشید **بلند وگرم در اعماق جان نگهداریم

مده به پیچک غم آب و آفتاب و نسیم **بیا دوباره به فریاد ارغوان برسیم

                                      (فریدون مشیری)