با امیدی گرم وشادی بخش **با نگاهی مست و رویایی

دخترک افسانه می خواند **نیمه شب در کنج تنهایی

بی گمان روزی ز راهی دور**می رسد شهزاده ای مغرور

می خورد بر سنگفرش کوچه های شهر **ضربه ی سم ستور بادپیمایش

می درخشد شعله خورشید**بر فراز تاج زیبایش

تار وپود جامه اش زر **سینه اش پنهان بزیر رشته هایی از در وگوهر

می کشاند هر زمان همراه خود سوئی **باد پرهای کلاهش را

یا آن پیشانی روشن **حلقه ی موی سیاهش را

مردمان در گوش هم آهسته می گویند **آه او با این غرور و شوکت ونیرو

در جهان یکتاست **بی گمان شهزاده ای والاست

ای نگاهت باده ای در جام مینایی **

اه بشتاب ای لبت همرنگ خون لاله ی خوشرنگ صحرایی *ره بسی دور است

لیک در پایان این ره قصر نور است **می نهم پا بر رکاب مرکبش خاموش

باز هم آرام وبی تشویش **می خورد بر سنگفرش کوچه های شهر

ضربه های سم ستور باد پیمایش ** می درخشد شعله ی خورشید

                                   (فروغ فرخزاد)