می کشد موج های نیلی چهر**جبه ای از طلای ناب به دوش

صبحگه سرد وتر در آن دم ها **که ز دریا نسیم راست گذر

گل مریم به زیر شبنم ها**شستشو می دهد بر و پیکر

صبحگه کا نزوای وقت و مکان **دلرباینده است و شوق افزاست

بر کنار جزیره های نهان **قامت با وقار قو پیداست

آنچنانی که از گلی دسته **پیش نجوای آبها تنها

وسط سبزه ی خزه بسته**تنش از سبزه بیشتر زیبا

میدهد پای خود تکان شاید **که کند خستگی زتن بیرون

بالهای سفید بگشاید **بپرد در برابر هامون

بپرد تا بدان سوی دریا **در نشیب فضای مثل سحر

برود از جهان خیره ی ما**بزند در میان ظلمت پر

برود در نشیمن تاریک **با خیالی که آن مصاحب اوست

در خط روشنی چو مو باریک **بیند آن چیزها که در خور قوست

لک ابری که دور می ماند**موجهایی که می کنند صدا

وندر آنجا کسی نمی داند **که چه اشکال می شوند جدا

لیک مرغ جزیره های کبود **در همین دم که او به تنهایی

سینه خالی ز فکر بود ونبود ** می کند فکرهای دریایی

نظر انداخته سوی خورشید **نظری سوی رنگهای رقیق

با تکانی به بالهای سفید **بجهیده ست روی آب عمیق

بر خلاف تصور همه او**مانده دیوانه ی حکایت آب

گر کسی هست یا نه ناظر قو**قو در آغوش موج هاست به خواب

                           (نیما یوشیج)