امشب از خواب خوش گریزانم **که خیال تو خوشتر از خوابست

خیره بر سایه های وحشی بید**می خزم در سکوت بستر خویش

باز دنبال نغمه ای دلخواه **می نهم سر به روی دفتر خویش

تن صدها ترانه می رقصد**در بلور ظریف آوایم

لذتی ناشناس و رویا رنگ ** می دود همچو خون به رگ هایم

 آه گویی ز دخمه ی دل من **روح شبگرد مه گذر کرده

یا نسیمی در این ره متروک **دامن از یاس تر کرده

بر لبم شعله های بوسه ی تو**می شکوفد چو لاله گرم نیاز

در خیالم ستاره ای پر نور **می در خشد میان هاله ی نور

ناشناسی درون سینه من **پنجه بر چنگ و رود می ساید

آه باور نمیکنم که مرا **با تو پیوستنی چنین باشد نگه آن دو چشم شور افکن سوی من گرم و دلنشین باشد                                 (فروغ فرخزاذ)