از گیجگاه های گچ گرفته ی دیوارهای کوچه زودودیم **بعد از تو ما به میدان ها رفتیم

و داد کشیدیم زنده باد مرده باد**و در هیاهوی میدان برای سکه های کوچک آوازه خوان

که زیرکانه به دیدار شهر آمده بودند دست زدیم **بعد از تو ما قاتل یکدیگر بودیم

برای عشق قضاوت کردیم **و همچنان که قلبهایمان

در جیبهایمان نگران بودند **برای سهم عشق قضاوت کردیم

بعد از تو ما به قبرستان ها روی آوردیم**و مرگ زیر چادر مادر بزرگ نفس می کشد

و مرگ آن درخت تناور بود **که زنده های این سوی آغاز

به شاخه های دخیل می بستند**و مرده های آن سوی پایان

به ریشه های فسفر یش چنگ می زدند**و مرگ روی آن ضریح مقدس نشسته بود

که در چهار زاویه اش ناگهان چهار لاله ی آبی**روشن شد ند صدای باد می آید

رخاستم و آب نوشیدم و ناگهان به خاطر آوردم

که کشتزارهای جوان تو از هجوم ملخ ها چگونه ترسیدند **چقدر باید پرداخت

                                           فروغ فرخزاد